„To właśnie z powodu ucieczki musiały umrzeć bociany na szczecińskim Warszewie. Miejscowi mówią, że były tu od zawsze, to znaczy odkąd na bociana mówi sie tu „bocian” a nie „der Storch”. Gniazdo znajdowało się najpierw na kominie starej piekarni, niedaleko kościoła. Gdy komin zaczął się rozpadać, umieszczono je na specjalnym słupie. To był rok 1998 i na Warszewie, obrzeżnej dzielnicy Szczecina, nie stało jeszcze zbyt wiele domów. Bociany przylatywały co wiosnę, składały jaja, wychowywały potomstwo i odlatywały. Mieszkańcy na tyle je polubili, że najpierw nadali im imiona: Antek i Tosia, a z czasem zainstalowali przy ich gnieździe kamery internetowe. Od tej chwili już każdy w Polsce mógł obserwować warszewskie boćki. Fajnie było.
Aż przyszedł 2010 rok i któregoś dnia internauci uderzyli na alarm, że pisklaki w gnieździe przestały się ruszać. Wezwano straż pożarną i weterynarzy. Martwe ptaki wydobyto z gniazda. Ich sekcja wykazała, że zanim znieruchomiały, najadły się szkła.
Historia powtórzyła się rok później. Znowu alarm internautów i trzy martwe ptaki w gnieździe. Dwa następny nie przeżyły nawet doby. W ich żółądkach znaleziono kawałki kafli, cegieł i folię. Nie znaleziono natomiast zbyt wiele tego, czym normalnie żywią się bociany. Wszystko przez to, że Antek i Tosia nie mają już gdzie na Warszewie polować. Rocznie przybywa tej dzielnicy około tysiąca mieszkańców. Już nikt nie pamięta, kiedy dawne łąki i pola zostały zamienione na działki, ogrodzone płotami i sprzedane. Stoją tam teraz domy. Gdy spojrzeć na Warszewo z lotu ptaka, staje się jasne, że czas bocianów w tym miejscu własnie dobiegł końca.
Jeżeli chcemy szukać ludzi, których nie ma w centrum Szczecina czy innych polskich miast, to trzeba tę sprawę połączyć z bocianami z Warszewa.”
Cytat pochodzi z książki Filipa Springera Wanna z kolumnadą – reportaże o polskiej przestrzeni wydanej przez Wydawnictwo Czarne w 2013 roku.
